بلند شو بيا اينجا... تو همون اتاق هميشگي... دکورش عوض شده ولي همون عشق توش موج مي زنه... پنجره رو باز مي کنم و زيرسيگاري رو مي ذارم رو زمين، خودم مي شينم روي تخت و تو بشين روي صندلي کامپيوتر، مي خوام باهات حرف بزنم... از فاصله ها متنفرم... دلم مي خواد روبه روم بشيني و تو چشمات نگاه کنم... باهات از همه چيز بگم، دلم هيجان مي خواد، دلم اون لحظه هاي از ته دل خنديدن و نقشه کشيدن ها رو مي خواد... اصلاً دلم مي خواد جلوت گريه کنم و از پوچ ترين مشکلاتم برات بگم، همه اونهايي که روي هم جمع مي شن و در همچين روزايي مي شن يه گلوله و مي رن تو گلوم و راهش رو مي بندن! دلم مي خواد جلوت از کوچکترين مشکلاتم کوه بسازم و گريه کنم و درکم کني... چه زود گذشت اون روزا... اون روز که به يه سعيدي داشتيم که تا خود صبح بهش بخنديم... اون روز که يه حاتمي بود که سوژه اش مي کرديم ... مياي مشروب بخوريم امشب؟ من امشب مي خوام مست کنم... مي خواي امشب بريم خونه ما که مامانم رو براي فردا شب آماده کنيم!!! من دلم براي دست به يکي کردن تنگ شده ... من الان فقط تو رو مي خوام و درست عين يک بچه بهانه مي گيرم... از همين فاصله سرم رو مي ذارم رو شونه ات و گريه مي کنم.. براي تمام لحظاتي که سايه يک غول يا سايه يه ميمون خوشي رو از ما گرفت... يادته؟ يه شب غول داشت نفس مي کشيد و تو شدي جنگير شدي... من مي خوام از اون جنس گريه کنم... مي خوام با گريه ام دست نوازش تو رو حس کنم... وقتي که غول دست از سرمون برداشت تازه شد اول خوشي ما... مي تونستيم دنيا رو با هم زير و رو کنيم... ولي فاصله ها اومدن و تمام خوشي ما رو دزدين و با خودشون بردن....

وقتی دو دنیا با هم تلاقی می کنند، واقعیت تو و خیالبافی هایت با هم به جنگ می پردازند.
صحبت از دو دنیاست.. دنیای مجازی و دنیای حقیقی. دنیای مجازی ای که مدت هاست در آروزی حقیقی شدنش هستی... دنیای مجازی می خواد برای مدتی شاید کوتاه تبدیل به حقیقت شود... این وسط تو هستی که کش میای، همون تویی که مدتهاست در فکر چنین لحظه ای هستی ولی الان تو واقعیتی داری و دنیای حقیقی ای برای خود ساخته ای.... منم درست عین همه آدمها می خواهم فقط به خودم بیندیشم... فقط به نیاز های خودم... این بار می خواهم تمام قضاوت ها را فراموش کنم... من خسته ام اونقدر خسته که تحمل کوچکترین تنش را ندارم... واقعیتی برای خود ساخته ام و تمام تلاشم را برای حفظش کرده ام... و تو دنیای مجازی حالا که من واقعیتی دارم تبدیل به واقعیت شدی!!! یادت هست.. لحظاتی که من می خواستم تو را حقیقی کنم... یادت هست روزهایی که ما این لحظه را به تصویر می کشیدیم... من یادم ِ.. من یادم ِ که قرار بود لای پنجره را باز بذارم که تو نسیم شی و بیایی توی اتاقم... امروز اومدی و می خوای من به ریشه یک حقیقت ضربه ای بزنم برای لحظه ای که معلوم نیست چقدر به طول می انجامد؟ نه!!!! این جا نه تو مقصری.. نه من و نه حقیقت... اینجا زمان مقصر است.. زمان خائن است.. روزی از دیر بودن ِ خودم نوشتم و خودم را مقصر دانستم... امروز دیگر نه خودم را مقصر می دانم و نه تو را.. اینبار زمان را مقصر می دانم... این بار می دانم که زمان کاری می کند که دو نفر آدم یا دیر بهم برسند یا زود... و ما دیر به هم رسیدیم... امروز من تشنه ی کمی آرامش هستم اونقدر که دیگه نمی توانم خوار کس ِ باشم... اونقدر که دیگه دروغ را نمی خواهم.. اگر امروز توانش را ندارم که خوار کس ِ باشم برای خستگی، تنهایی و صداقت است... تنها سلاح من صداقتم هست... و این بار می خواهم این سلاح را حفظ کنم... از دنیای مجازی خودت را کشیدی بیرون و وارد دنیای حقیقی شدی، پس در این دنیا من ِ حقیقی را ببین... منی که هر روز از خواب بیدار می شود و شب دوباره به خواب می رود... نه آن منی که در ذهن خودت ساختی.. من اینم... من همین کسی هستم که می تواند ناراحت شود و آن را به تو نشان دهد... من همینی هستم که دنیای حقیقی خود ساخته ام را نگه می دارم... امروز نمی خواهم بدانم قضاوت تو و یا حتی دوستی در آن سر دنیا چیست... امروز من خسته ام و به تمام واقعیت زندگی چنگ انداخته ام... نه تو که ساخته دنیایی مجازی هستی و نه ساخته دنیای حقیقی و نه دوستی در آن سر دنیا نمی تواند مرا قضاوت کند... و اگر هم بتواند برای من مهم نیست... هیچ کس نمی تواند حال امروز ِ مرا بفمد... چون هیچ کس یونی نیست... چون شما ها با ذهن ِ خودتان می اندیشید... چون شماها با توقعات خودتان قضاوت می کنید... من دیگر برای گرفتن تأیید هیچ کس تلاش نمی کنم.. اینبار می خواهم برای گرفتن تأیید خودم تلاش کنم.. در این لحطه دلم می لرزد.. می لرزد برای تمام افکاری که هجوم می آورند.. برای تمام قضاوت هایی که عین کابوس بر سرم می ریزد.... ولی من تشنه ی لحظه ای آرامش هستم.. شاید اگر زمان ِ خائن دست بهکار نمی شد روزی حقیقی می شدی که من در حال غرق شدن بودم و به حقیقیتی نیاز داشتم تا نجاتم دهد.. امروز حقیقتی دیگر مرا نجات داده... زمان مقصر است... شایدم من مقصر باشم!!!!

عزيزم غم داره.... فصل داره عوض مي شه.... يه دنيا غم و غصه تو صداش مستتر هستش ... من مي فهمم... من يه نفر از صداش مي فهمم... حتي اگر بخندد... عزيزم مي خوام اشک بشم بيام رو گونه هات شايد خالي شي... گريه کن! هر از گاهي لازم هستش... بايد خالي کرد اون حجم غم را...
اي اي اي... آدم ها لياقت اين حجم عشق و محبت تو را ندارند... اينها کم ميارن... مي ترسن... مي ترسن پشت اين دنياي عشق وظيفه اي برايشان ايجاد بشه... اونها نی تونن بفهمن که مي شه يکي تو اين دنيا باشه که اونقدر عاشق باشه، اونقدر انسان باشه که وجودش رو با ديگري تقسيم کنه! مي دوني ياد کارتن رابين هود افتادم... اونجايي که همه تو زندان هستن و اون آقا سگ ِ يا شايدم اون موش ِ... يه تيکه فسقلي پنير خودشو مي ده به بچه موش ِ.... تو آدمها رو مادر وار دوست داري... تو عشقت به آدمها مادرانه هست... و شايد بر اثر حماقت آدمها اين عشق مثل عشق مادري ناديده گرفته مي شه... اينه که دردناک ِ....
تو مامان ِ مني! هميشه دلم ميخواست فقط مامان ِ من باشي.... تا مي ديدم يکي داره توجه تو رو به خودش جلب مي کنه گوشه لباست رو مي کشيدم... احساس خطر مي کردم... نمي خواستم تو مامان کسي بشي به جز من..ولي تو مامان رامين فال فروش هم مي شدي... تو مامان ِ اون پسربچه و دختربچه آفريقايي هم مي شدي...تو مامان همه شدی و هنوز هم هستی..... تا اينکه امروز فهميدم که تو از جنسي هستي که مامان بشريت مي شه...اون روزي که گوشه لباست رو مي کشيدم براي تقسيم شدن اون همه عشق وحشت داشتم... امروز ترس من چيز ديگه اي هستش... امروز من مي دونم که آدمها ارزش اينو ندارن که تو مامانشون باشي... حتي خودم!!! منم گاهي عشق ِ تو رو نا ديده گرفتم... مياي مامان ِ خودت بشي؟ مياي همون عشق رو که تو کاسه ديزي ننه چي چي مي ذاري و به همه تعارف مي کني رو به خودت هم تعارف کني؟ مياي با خودت مهربون باشي..... کاش من اونجا بودم... کاش کنارت بودم... اونوقت نمي ذاشتم غم بياد سراغت... اونوقت اينقدر دلقک مي شدم که نتوني غم داشته باشي....